Klara Dorota Wolff, urodzona w 1805 roku w Prudniku, to postać o niezwykle interesującej historii. Zmarła 4 stycznia 1853 roku w Bystrzycy Kłodzkiej, gdzie spędziła część swojego życia. Była niemiecką zakonnicą i współzałożycielką Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety, powszechnie znanym jako zgromadzenie elżbietanek.
Jej życie oraz działalność miały istotny wpływ na rozwój tego zakonu, który do dziś istnieje i angażuje się w różnorodne formy pomocy społecznej. Klara Wolff pozostawiła po sobie ważne dziedzictwo religijne i społeczne, które inspiruje kolejne pokolenia sióstr zakonnych.
Życiorys
Urodziła się jako córka Józefa Wolffa, który był nauczycielem, oraz Joanny z domu Baraschit. Mimo skromnych warunków materialnych w rodzinie ukończyła szkołę w Nysie. Dzięki zachętom księdza Józefa Sauera, kapelana nyskiego kościoła św. Jakuba i rektora Alumnatu, zdecydowała się wstąpić do III Zakonu franciszkańskiego, przyjmując imię Klara. W latach 1832–1833 angażowała się w pomoc potrzebującym w czasie epidemii cholery, co jeszcze bardziej umocniło jej powołanie do służby. Po kilku latach poszukiwań możliwości wstąpienia do zakonu, Klara napotkała trudności związane z wiekiem, który przekraczał 30 lat, co prawdopodobnie uniemożliwiło jej przyjęcie do Urszulanek, Elżbietanek Czarnych oraz Barnabitek w Pradze. To właśnie w tym czasie umocniło się jej zawołanie zakonne, związane z pomocą chorym.
Po powrocie do Nysy, Klara zaczęła bezinteresownie pomagać chorym, niezależnie od ich wyznania, co zyskało uznanie w lokalnej społeczności. W swoich działaniach współpracowała z Marią, Matyldą Merkert oraz Franciszką Werner, które później stały się założycielkami Elżbietanek. Klara miała na celu umocnienie swojej wiary, co pociągnęło za sobą pielgrzymki m.in. do Barda i Wambierzyc, w których brała udział razem z Franciszką Werner.
Podczas jej działalności, wspólnota korzystała z wsparcia księdza Franciszka Fischera z Nysy, który zorganizował dla nich podział obowiązków, znalazł wspólny lokal oraz ustalił porządek dnia. Działania wspólnoty były jednak w obliczu wrogości władz pruskich, co sprawiło, że nie mogły one mieć formalnych ram reguły zakonnej. W 1843 zaczęto nazywać je Szarymi Siostrami, a rok później ksiądz Fischer przyjął nazwę Stowarzyszenia Sióstr pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusa, które miało na celu pielęgnację chorych pozbawionych wsparcia. Klara nigdy nie pragnęła zakładać zgromadzenia zakonnego, jej celem było jedynie poświęcenie się pielęgnacji ubogich chorych.
Od 1843 roku Klara mieszkała z współpracownicami w nyskim Domu Altarzystów, do czego przyczynił się ksiądz dziekan Dominik Otto. Władze pruskie jednak nie były przychylne funkcjonującej wspólnocie, co zaowocowało przesłuchaniami Klary przez policję. W 1846 roku rozpoczęła kanoniczny nowicjat u sióstr Boromeuszek w Pradze, gdzie towarzyszyła jej Maria Merkert. Jednak reguła tego zakonu nie zgadzała się z jej aspiracjami, ponieważ zakładała pomoc chorym jedynie w okresach wojen i epidemii. W związku z tym Klara uznała pobyt w Pradze za nieuzasadniony i postanowiła wrócić do Nysy, aby nadal pielęgnować chorych w ich własnych domach.
Klara wyrażała także protest przeciwko planom połączenia Szarych Sióstr z Boromeuszkami. To spowodowało niechęć ze strony duchowieństwa nyskiego. Na końcu 1848 roku lub na początku 1849 przeniosła się do Bystrzycy Kłodzkiej, gdzie zorganizowała życie wspólnoty wzorując się na modelu nyskim. Niestety, w grudniu 1852 roku doznała poważnych obrażeń w wyniku wypadku furgonu, którym jechała do chorego. Konie ciągnęły przewrócony wóz, w którym leżała nieprzytomna. Klara zmarła 4 stycznia 1853 roku w wyniku ponownego udaru mózgu, a jej pogrzeb odbył się 7 stycznia 1853 roku. Niestety, grób Klary nie zachował się do naszych czasów, a istnieje przypuszczenie, że znajdował się w najstarszej części cmentarza w Bystrzycy.
Przypisy
- a b c d Wincenty Urban, Sylwety biograficzne inicjatorki i założycielek Zgromadzenia Sióstr Elżbietanek, Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety, Wrocław, 1983 r., s.11-30
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Jan Góra (dominikanin) | Adam Krawutzcky | Józef Wojaczek | Szemu’el z KurowaOceń: Klara Wolff