Hellmuth Reymann

---

Życiorys

Wczesne życie

Hellmuth Reymann przyszedł na świat 24 listopada 1892 roku w Prudniku, w rodzinie o bogatych tradycjach wojskowych. Jego matka nosiła imię Anna, a ojciec, Artur, był majorem. Dzieciństwo Reymanna rozpoczęło się w Prudniku, gdzie w 1899 roku zainaugurował swoją edukację w miejskiej szkole podstawowej. W 1903 roku zaciągnął się do korpusu kadetów w Legnicy, szkoły, która miała znaczący wpływ na jego przyszłe życie wojskowe. W 1909 roku został przeniesiony do bardziej renomowanej szkoły kadetów w Berlinie-Lichterfelde.

W 1912 roku, po ukończeniu nauki, uzyskał stopień podporucznika i został przydzielony do 62 Pułku Piechoty stacjonującego w Koźlu.

I wojna światowa

W obliczu wybuchu I wojny światowej, Reymann, w 1914 roku, wziął udział w zaciętych walkach na froncie zachodnim, służąc jako oficer w 9 kompanii. Jego pierwsze starcia miały miejsce w okolicy Rossignol-Tintigny, nad rzeką Mrożą oraz podczas bitwy nad Marną. Już 16 września 1914 roku został odznaczony Krzyżem Żelaznym II klasy, a w marcu 1915 roku, w rejonie Reims, zdobył kolejny medal – Krzyż Żelazny I klasy. Jako adiutant I batalionu w 62 Pułku Piechoty, Reymann wkrótce został przeniesiony do sztabu 12 Dywizji, gdzie pełnił ważne zadania związane z rekrutacją młodych żołnierzy. Po powrocie na front, w lipcu 1916 roku, objął dowodzenie kompanią karabinów maszynowych, a równocześnie pozostawał adiutantem pułku.

Rok 1917 był dla Reymanna czasem intensywnych zmagań, gdy jego pułk brał udział w walkach pozycyjnych w rejonie Oberelsass we Flandrii, co zaowocowało przyznaniem mu Krzyża Rycerskiego Królestwa Pruskiego z Mieczami. Po awansie na porucznika, 8 sierpnia 1917 roku, pułk został przeniesiony na front włoski, gdzie walczył intensywnie w rejonie Isonzo. W grudniu 1917 roku, w kontekście reorganizacji armii niemieckiej, jego jednostka została przekształcona w jednostkę straży granicznej, pozostając na Śląsku do końca działań wojennych.

Dwudziestolecie międzywojenne

W wyniku utworzenia Reichswehry, Reymann dołączył do policji w Wrocławiu. 3 kwietnia 1921 roku ożenił się z Käthe Olleck, z którą doczekał się trójki dzieci, w tym dwóch synów, którzy zginęli podczas II wojny światowej. W lipcu 1921 roku awansował na kapitana policji i objął kierownictwo oddziału w Szkole Policji w Ząbkowicach Śląskich, gdzie służył do lutego 1928 roku.. Następnie został dowódcą w Wuppertal-Barmen, a w 1931 roku osiągnął stopień majora policji. W kolejnych latach pracował w Zarządzie Policji w Hagen, a także w Iserlohn, a jego kariera objęła również rolę wykładowcy w Wyższej Szkole Policji w Eiche, gdzie spędził lata 1931-1934.

1 sierpnia 1935 roku wstąpił do Wehrmachtu jako major i objął obowiązki oficera do dyspozycji Dowództwa Sił Lądowych. W styczniu 1936 roku awansował na podpułkownika, a wkrótce potem został wykładowcą taktyki w Szkole Wojennej w Dreźnie. Dowodził 26 batalionem piechoty straży granicznej, a 10 listopada 1938 roku awansowano go na pułkownika.

II wojna światowa

Front zachodni

Po rozpoczęciu II wojny światowej Reymann stanął na czele 205 Pułku Piechoty w składzie 52 Dywizji Piechoty, która miała za zadanie zabezpieczenie zachodniej granicy Niemiec podczas kampanii wrześniowej. Pułk, którym dowodził, odegrał ważną rolę w kampanii francuskiej, a w połowie 1941 roku został przeniesiony na front wschodni w obliczu ataku Niemiec na ZSRR.

Front wschodni

Dowodzona przez Lothara Rendulica 52 Dywizja Piechoty kontynuowała marsz na Moskwę przez Bobrujsk i Briańsk, co przyniosło Reymannowi Goldene Ehrenkreuz 22 listopada 1941 roku. W styczniu 1942 roku znalazł się w szpitalu z powodu poważnej choroby, a po powrocie do zdrowia był przeniesiony do rezerwy OKH w maju 1942 roku. 5 września 1942 roku objął dowództwo 254 Dywizji Piechoty, która walczyła na terenie Leningradu. Został awansowany na generała majora w październiku 1942 roku, a od 1 października 1942 roku do 1 października 1943 roku dowodził 212 Dywizją Piechoty wchodzącą w skład Grupy Armii Północ. Jego awans na generała porucznika miał miejsce 1 kwietnia 1943 roku. W październiku 1943 roku skupiono go na stanowisku dowódcy 13 Dywizji Polowej Luftwaffe, która brała udział w blokadzie Leningradu, do 1 kwietnia 1944 roku.

5 kwietnia 1944 roku Reymann został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego, a w maju tego samego roku powierzono mu dowództwo 11 Dywizji Piechoty w wschodniej Prusach. 28 listopada 1944 roku, podczas ceremonii wręczenia, Heinrich Himmler nadał mu Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu. Po uczestnictwie w kursach w Jeleniej Górze dla dowódców korpusów, został przekazany do rezerwy OKH.

Obrona Berlina

5 marca 1945 roku otrzymał misję jako komendant obrony Drezna. W trakcie rozmowy telefonicznej z Wilhelmem Burgdorfem wyraził wątpliwości co do możliwości obrony, oznajmiając, że miasto to „wielka kupa ruin, bez czegokolwiek do ochrony”. Następnie został wezwany do Berlina, gdzie 6 marca 1945 roku został wojskowym komendantem obrony miasta. W tym okresie próbował chronić miasto przed niepotrzebnymi zniszczeniami, w tym starał się nakłonić Adolfa Hitlera do ewakuacji cywilów. Wspólnie z Albertem Speerem i Gotthardem Heinricim stawiał opór wobec „rozkazu Nerona”. W rozmowie z Heinricim wyraził wątpliwości co do sposobów obrony Berlina, co obrazuje jego niezadowolenie wobec zaistniałej sytuacji.

Wobec zbliżającego się zagrożenia, starał się umożliwić bezpieczny transport dostaw powietrznych przez planowe wyburzenia w centrum miasta. Wspólnikami jego działań były liczne konflikty z Albertem Speerem, a po 22 kwietnia 1945 roku, przez spory w zarządzie obrony Berlina, został odwołany. Po tym, jak zastąpił go Ernst Kaether, Reymann przejął dowództwo Armeegruppe Spree, prowadząc garnizon w kierunku zachodnim podczas, gdy do Poczdamu dotarła 12 Armia.

Okres powojenny

Reymann, po zakończeniu wojny, 7 maja 1945 roku, trafił do amerykańskiej niewoli, a następnie został przekazany Brytyjczykom. W trakcie swojego uwięzienia nie postawiono mu żadnych zarzutów związanych z zbrodniami wojennymi, a 18 września 1946 roku odzyskał wolność. Po wojnie rozpoczął pracę jako stróż nocny w przedstawicielstwie przemysłowym w Hohenlimburgu, a później jako urzędnik w Iserlohn oraz Alten. W sierpniu 1947 roku pozytywnie przeszedł proces denazyfikacji, a podczas procesów norymberskich starał się bronić swojego byłego dowódcy, Lothara Rendulica.

W latach 50. i 60. XX wieku zaangażował się w działalność społeczną, aktywnie uczestnicząc w związkach kombatanckich oraz wspierając inicjatywy osób wysiedlonych ze Śląska. Jego córka Dorota była pomysłodawczynią budowy schroniska dla bezpańskich zwierząt w Dreźnie. W latach 1952–1956 Reymann zasiadał w radzie miejskiej Iserlohn. Na początku lat 70. przeniósł się do Garmisch-Partenkirchen, gdzie kontynuował swoją działalność w związkach kombatanckich. Zmarł 8 grudnia 1988 roku w Garmisch-Partenkirchen, mając 96 lat, a jego miejsce spoczynku znajduje się w tym samym mieście.

Odznaczenia

Hellmuth Reymann, znany ze swojej wojskowej kariery, został odznaczony wieloma prestiżowymi medalami i wyróżnieniami. Lista jego odznaczeń prezentuje imponujące osiągnięcia i przypomina o jego wkładzie w działania wojenne.

• Krzyż Żelazny
• – 2 klasy – przyznany 16 września 1914,
• – 1 klasy – przyznany 4 marca 1915,
• Krzyż Żelazny
• – 2 klasy – przyznany 28 listopada 1939,
• – 1 klasy – przyznany 18 czerwca 1940,
• Krzyż Niemiecki Złoty – przyznany 22 listopada 1941,
• Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu
• – Krzyż Rycerski – przyznany 5 kwietnia 1944,
• – Liście Dębu – przyznane 28 listopada 1944,
• Krzyż Honorowy,
• Odznaka za Służbę Wojskową,
• Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942.

---

Oceń: Hellmuth Reymann

---